Më lejo të fle në buzëqeshjet e tua

Të këndoj me qerpikun e syrit tënd

Të hyp natën në katet e mendimeve tua

Dhe ta ndriçoj qytetin me dritën e fytyrës sate 

Ta shoh veç njëherë veten me vështrimin tënd 

Mjegullën e kësaj jete ta largoj me shiun tënd

Etjen e ekzistencës ta ndez me praninë tënde

T'i godas malet me ngrysjen e vetullave tua

Ta njoh jetën përmes detit të dhimbjes tënde

Me harmoninë e veshit tënd t'i dëgjoj meloditë e botës

T'i mbush fletët me mallëngjimet e tua

Ta qetësoj shpirtin me valët e prehjes tënde 

Të bërtas me uraganin e brendisë sate

Dhe të më lagen sytë me vetminë e netëve tua

Nga e qeshura jote të më gjallërohet jeta

Le ta kërkoj aromën çdokund, si i sëmuri shërimin

E kur të kërkoj shtegtim, arratisje të më jenë krahët e tu

T'i prek shpendët me duart e tua dhe me prekje t'i fal fluturim

Portat e botës le të më hapen me trokitjet e tua

Dhe rrugët të më ndërtohen me hapin tënd 

Të jem vrasëse e ndarjeve me fundet e tua

Dhe me fillimet e tua të bëhem sinonim përjetësie 

Le të shkrihet uni im nga zjarri i dëshirës sime

Dëshira për të qenë ti, le të na bëjë një...