Më doje aq shumë rrugëve të Parisit,

tek ecnim të zhytur në njëri tjetrin.

Parisiene plot, gjithë klas e sharm

Kurse ti me kaçurrela shkapërderdhur. 

Të gjelbër ishin sytë, të gjelbër,

Versajës si të çmendur vraponim pa nda 

Policisë i shpëtuam me zemër në dorë tue vrapu,

Buzë Senës, diku pasdite, u ndalëm, etjen për ta shu. 

Një kullë dritë bënte por jo aq sa syt e mi,

jo aq sa sytë e mi kur i shohin të tutë,

nga gjallëri vlonte një qytet i gjithë

po nuk ish i gjallë sa i yti shpirt. 

Rrugëve të Parisit, ecnim si të çmendur

sa shumë e donim njëri tjetrin të dy

sa tu afrova buzën të ta puth 

hapa sytë, pranë meje e qetë flije ti.

Flu Mus 

Nëntor, 2018