Zotëriu hije rëndë bëri të largoj rrypin. E shkapi nga ndërthukja, por para se ta ndaj nga pantollonat shpërtheu tjetri.

   "S'mund ta bëj!"

   "Çfarë?"

   "S'mund ta bëj!" Përsëriti i njëjti dhe morri me dëshpërim krroqen me t'cilën i ndihmoi vetes të arrijë te kuzhina. Mbushi një gotë ujë, dhe e piu me ngëllënjëka të thella e të ngadalshme që ndëgjoheshin qartë në qetësine e apartamentit. Iu duk se uji i ftoht ia kthjellte mendjen më shumë e më shumë me secilën përbimë.

   Zotëriu hije rëndë e kokë katrore, mori frymë thellë. S'ishte hera e parë që ishte përballë me këtë lloj refuzimi nga partneri i kahmotshem, por saktësisht pasi nuk ishte hera e par— e kishte mësuar mirë këtë far vallëzimi emocional për të ia arritur qëllimit. U ngrit nga kauqi dhe shkoi te tullacja e shkurtë që ishte në prag të një krize ndjenjash. 

   Iu afrua. 

   Ai bënte si s'e shihte, dhe përqendrohej në gotën e ujit që kishte përpara.

   Zotëriu ia mori gotën nga dora dhe e la anash në shank, dhe priti ti kthehej tullacja.

   Tullacja në të vërtetë u kthye, dhe ia prejti shikimin me sy që pyetnin për arsyen e gjestit.

   "Pse s'mundesh?" E pyeti zotëriu me zë të zbutur.

   "Se s'mundem!" Ia kthei tjetri i nxehur, "s'mundem! S'është etike! Çfarë të dukem unë? Që kam përfunduar të jem njeri? Njeri me virtyte? Që jam i degjeneruar?"

   Zotëriu mbyti një buzëqeshje ndër hundë, dhe në një mënyrë edhe më të butë sesa zëri i tij i mëparshëm ia kapi dorën shokut dhe e shikoi në sy me sinqeritetin maksimal.

   "Oh tullacja ime." Tha ai me dashuri, dhe e vendosi dorën e tij nën rrypin e shkapur. Nën rrypin e shkapur ku diçka ishte ndezë nga pasioni, dhe shtypte me forcë kundër dorës së tjetrit. Megjithëse kjo ishte mënyra më e qartë e përcjelljes së ndjenjave te tij, ai prap se prap ia ndihmoi me fjalë. 

   "Virtyte? Degjenerim? Njeri?" Buzëeqeshi zotëriu. "Çfarë janë këto të gjitha kundrejt dashurisë? Kush e cakton ç'është e drejtë i dashur? Ne jetojmë për t'u ushqyer me dashuri. Ç'do ishte jeta pa të?" 

   Burri i shkurtë sharroi në sytë e tij, dhe pavetëdijshëm— e ndjeu dorën e tij të shtrëngohet rreth mejtit të tjetrit. Mjegullirat e ndjenjave ranë për toke e u harruan, dhe njëherazi u mbush me të njëjtin pasion.

   Zotëriu me një qeshje dhelpënore e kuptoi mesazhin, dhe pantollonat së bashku me rryp ranë për toke. 

   Burri i shkurtë u përkul me njërën dorë duke u shtrënguar fort për krroqe, e me tjetrën e udhëzoi mjetin në gojën e tij— dhe bëri të shfaqte ndjenjat e shumë-fshehura me mote të tëra.

   Zotëriu e vendosi dorën në kokën e partnerit dhe e shtrëngonte atë mirë. E percillte kokën. Poshtë. Lartë. Poshtë. Ofshante dhe psherëtinte.

   "Oh tullacja ime...tullacja ime..." I shpëtonin fjalët nëpër dhëmbë.

   Akti vazhdonte, dhe zotëriu mbetej në të errët mbi faktin që edhe tullacja e tij ia thonte emrin gjatësa lundronte në oqeanin e pasionit. Ia thonte e ia përsëriste në mendje.

   "Ohhh Hashim..."