Ndodh t’iu largohem viteve e të rikthehem si dikur brigjeve të tua,

në kufi të prekjes, në kufi të cekjes,

disa hapa larg i përjashtuar, në kujtim të atij fëmije

që  kërkonte gjithçka me e pas përnjëherë ndër duar,

me e dasht për  një moment, me e dasht vetëm për aq

e më pas prej vetes me e larguar,

e që s'pat kufi derisa zbuloi se qielli qe i  ndaluar.

Si për ngushëllim,si për ta hutuar atëherë

gjithçka duhet t’i kenë dhënë ndër duar

por ai edhe në ëndrra do të ketë kërkuar,

i etur për qiell,i etur për diç të ndaluar.

E fëmija mësoi të vështrojë në breg, e fëmija vështron në prag

dhe ndjenjën hesht, me ndjenjë mos me e prek,

me ndjenjë mos me e cek, me ndjenjë mos me e takuar,

në pritje të një thirrje që dëshira ia mban zgjuar

qiellin veç një here në vete me e zotëruar,

por shpejt, përballë tij ende fëmijë do jetë  dorëzuar

se vështirë të gjesh,jo unë kurrë nuk e kam dëgjuar

që një pushtues nga i  pushtuari të mos jetë pushtuar

se tashmë e kam zbuluar se më madhështor

mbetet kurdoherë i vetëmjaftuari.