Endërrat kanë qenë gjithmonë një objekt studimi i njerzëve, qysh nga antikiteti. Një prej besimeve më të përgjithshme në lidhje me to është se ato zgjasin diku 3 sekonda. Disa madje thonë që po të ëndërroje më shumë se 3 sekonda, mund të vdesësh. Përderisa vdekja është një skenar jo shumë i mundshëm, paramendo çfarë do të ndodhte sikur të ngujoheshe në një ëndërr për pesë minuta, një orë, ose dhjetë vite.

Mendja jote do të fërgohej sikur vezë të skuqura, derisa të shkërmoqëshe i tëri.

E kush do të donte të ngujohej në një ëndërr për kaq gjatë ? Epo, kjo varet edhe nga ajo se çfarë ëndërre do ishe duke parë! Kjo të paktën është përgjegjia, e cila në fakt tingëllon e arsyeshme, që Yusuf ia jep Ariadnes në film.

Endërrat si temë studimi prapa në vitin 2000 vendosi ti marrë edhe një prej regjisorëve më të mirë që ka bota momentalisht, Christopher Nolan, i cili njihet për kalimin e tij dalëngadalë nga filmat me buxhet të ulët, në disa nga “ Blockbusters “ më të mëdhenjë të shekullit. Mirëpo, duke marrë parasysh kompleksitetin e temës, Nolanit iu deshën diku 8-10 vite për ta kompletuar të gjithë skenarin e filmit. Të paktën kështu thuhet!

Leonardo DiCaprio luan personazhin Cobb, i cili është i specializuar në vjedhjen e ideve nëpërmjet ëndërrave, një formë vjedhjeje për të cilën ai gëzon reputacion, bashkë me partnerin e tij Arthur. Ngjarja fillon të bëhet më atraktive dhe njëkohësisht më sfiduese për ne publikun, atëherë kur Cobb merr një ofertë tunduese nga Saito, një biznesmen japonez që i kërkon atij të mos vjedhë një ide, por ta ngulisë një thellë në tru. Ideja është që personi që pranon idenë, të shkatërrojë perandorinë energjetike të të atit të tij, që ky së shpejti do e trashëgojë, në mënyrë që Saito të bëhet lideri në botë sa i përket korporatave energjetike.

Filmi hapet me një nga skenat më të mira hapëse në vitet e fundit. Qysh në fillim Nolan tenton të na marrë në botën e ëndërrave të tij, e mesa duket ato nuk përmbajnë njerëz duke fluturuar, seks, apo çdo gjë që njerëzit normalë realisht ëndërrojnë në jetët e përditshme. Skena hapëse demonstron mënyrën se si funksionon bota përmes ëndërrave, se si personazhet lidhen në ëndërra duke përdorur një paisje që ata e quajnë tjerrë, dhe një nga detajet më të rëndësishme: Kur vdes në ëndërr, zgjohesh në realitet.

Mirëpo e gjithë loja ndryshon kur tenton të mbjellësh një ide, e jo ta vjedhësh. Për ta realizuar këtë ekipi duhet të kalojë më shumë kohë në gjumë, që kërkon qetësues më të fortë, rreziqe më të mëdha, dhe një nga mënyrat më të thjeshta për të dalë nga ëndërra, vdekja, tanimë nuk funksionon në mënyrën që ka funksionuar më parë.

E kam të vështirë të vendos se cila skenë në fakt është më e mira në këtë film:

Skena hapëse madhështore që për 10 minuta të mban duke pyetur veten se çka dreqin është duke ndodhur, skena e përkuljes së Parisit që është një kryevepër vizuale, apo skena e rrahjes në korridor, e cila sado vështirë duket të besohet, përmban efekte kompjuterike në minimumin e saj.

I gjithë gjenialiteti i anatomive të këtyre skenave mund të tejkalohet vetëm nga skenari i përkryer i Nolan, që vazhdimisht jep detaje se si funksionon bota përbrenda ëndërrave, duke të mos lejuar për asnjë moment të largosh sytë nga ekrani. Ky film me të vërtetë nuk pushon asnjëherë. Inception është një film i çuditshëm gjithashtu. Edhe po të doje që t’ja bëje spoil një mikut, nuk do arrije të bëje shumë dëm. Nëse i tregon atij se si mbaron filmi, ai prapë nuk do dinte mënyrën se si gjithçka erdhi deri aty. Filmi është sikur një labirint i madh mendjesh, e ne shikuesit, jemi sikur Minotauri që tenton të gjejë zgjidhjen e saj, dhe rrugën drejt realitetit.

Christoper Nolan në të kaluarën e ka recikluar personazhin e Batman, duke krijuar filma tejet argëtues dhe rrëmbyes. Ai me Inception nuk reciklon asgjë, por në fakt krijon diçka të re, unike, të paparë ndonjëherë më parë.

Pak regjisorë në të ardhmen mesiguri do të tentojnë ta reciklojnë filmin Inception, por unë mendoj që kur ai e la këtë labirint, e ka humbur edhe hartën e rrugës së tij. Nota 5/5.