Gurët tanë lmashk të pusit të ri,

Dinë me kallzu për kangët e këndume,

Për ‘si ke njeh’-jet e harrume. 

Bari i bimë, tanë jeshillek

Nuk mi gzon kujtimet e fminisë.

Tash asnji kamë s’e shkelë,

As pluhun nuk cohet ma.

Tringllima e dyerve të aborrit ndihej në odë.

I lmonte era civijat e nryshkuna

Me ngulmin që kaherë derës s’i ka ra askush.

Carraniku ishte shtremu, gati-gati me ra n’tokë,

Prej se aty ma nuk gjinet asnji kokerr ve per be,

Prej se tamli i mjelun nuk kullohet ma.

Te kroni nën gjethet e dardhs dimnore

Para syve t’mi të mbyllun dy vajza të vogla 

Lashin kamtë prej pluhnit e puplave të furrikut.

Hy aty ku era e bukës valë, m’përzihet me zanin e gjyshit 

E zemra prej mallit, prej vendit don me dalë. 

Shputat e zbathuna puthin dërrasat e mocme

të shpisë të lanun në harresë!

Nji pjesë të zemrës e kam lanë te shporeti afër dritares,

Nën hijen e zardelisë shtatnaltë.

N’kredencë, tanë enët t’mlueme me carcafë të bardhë 

Si mburojë prej damkave të kohës 

Që i detyron mos me u plakë,

Mos me u gërvishtë e as vjetru. 

Një fotografi e pjekun n’xham,

Shfaqë oborrin e mbushun me drandofile bakame

E nji vocrrake buzagaz në qendër!

Andshëm m’derdhet shpirti valëve kujtimit, 

Që zgjon shqisat nji erë e amel që ngërthen dashni. 

Në t’artë i shkon boja,

E shija e athët në majë të gjuhës sikur ta shpon mbamendjen, 

Se një ftu mi kredencë, koha e ka marrë!

Flutur Mustafa 

Prill, 2025