FENIKS

S’do të ketë më dhimbje

Dhimbjen do ta zhdukim

Vetëm pasi të ndërtojmë Parajsën tonë në Ferr

Zaten cdo dhimbje ka kundërefektin e saj, cdo dhimbje ka feniksin e vet

Por, depresionit konstant si do t’ia bëjmë, e dashur?

Po eci mbi fushën me trëndafila, por këmbët më janë gjakosur nga gjembat.

Ah, as grusht, as shpresë, asnjë gjë motivuese nuk më ka mbetur.

Jetoj cdo ditë si të ishte e fundit

Por për fundin nuk mendoj, disi i frikësohem vdekjes

Edhe pse në shumë raste, nuk më bëhet vonë për të

Po shkoj drejt së panjohurës, drejt një errësire

Noshta dikur do ta shoh dritën e një tuneli, por frikësohem që kjo dritë do të më

verboj!

S’do të ketë më dhimbje vetëm atëherë kur do të vdesim

E, derisa presim të vdesim, ne cdo ditë do të jetojmë!