Copë nga një copë

Deri në copë-copë!

Them se paqen e kemi mbivlerësuar!

Kujt i duhet një gjumë i qetë,

Një ndërgjegje e pastër,

Kur mund të shkërmoqim neurone truri

Deri në vetëshkatërrim!

Copë nga një copë,

Deri në copëtim!

Copë-copë, deri në vetëmohim!

Por ç’është paqja?

Dicka që kemi brenda vetes?

Apo e zgjojmë!

Mbase na e zgjojnë,

Apo diçka që na e shuajnë!

Dhe mos e ngatërroni me mungesën e luftërave,

Atyre klasikeve, me batalione të tëra

Që përballen në rërën e ngritun prej çizmeve!

Luftërat vijnë, qetë, kandshëm!

Butësisht, që kokrrat e rërës t’i fusin në strajca premtimesh,

Dhe ikin, pa krijuar heronj!

Duke i marrë andrrat copë nga një copë!

Deri në copë – copë!

Kur baticat të thonë fjalën e fundit,

Kur maestralin ta mbyllim në shishën e tejdukshme të grykësisë,

E pastaj në paqe,

Thellësive,

Të tretet!