Një pasqyrim i thellë i asaj që lëmë pas kur largohemi, kur koha nuk ka kronologji, kur koha nuk është me të vërtetë koha. Edhe pasi jemi larguar ende nuk jemi asgjë, ende presim por koha egziston vetëm për të gjallët .

E vetmja gjë që ka rëndësi është dashuria që kurrë nuk pushon së ekzistuari brenda nesh, 

por as dashuria nuk mund t'i rezistojë asaj dhimbjeje të përjetshme që vepron mbi të gjallët dhe të vdekurit. Kur ne jemi larg, është e pafundme, e pamatshme. Dhe kjo duhet të jetë më e keqe se çdo gjë që mund të durojmë në këtë tokë. Një qetësi e hidhur që të godet. 

Dhe çka nëse bëjmë një film nga këndvështrimi i fantazmës? Çka nëse tregojmë vuajtjen e tyre në vend të viktimave të tyre? Dhe nëse mbi atë që themi është në të vërtetë një histori dashurie?

Ne jemi vet fantazma, jemi në shtëpinë e ndërtuar, jemi në rrënojat e saj, në frikë, në të pashpresë dhe në dashuri. 

Një çift (Cassey Afleck dhe Rooney Mara) në mes të lëvizjes i nënshtrohet një tragjedie kur ai vdes në një aksident dhe shpirti i tij hedh poshtë mundësinë për të shkuar më tej, vetëm të endet në atë që mbetet nga shtëpia e vjetër. Një propozim kontemplativ i asaj që ndodh kur shpirti lidhet me tokën, kur nuk është në gjendje të merret me tragjedinë dhe me ndarjen e qenieve që i do. 

Një portret realist i asaj që do të ndodhte me një "fantazmë" të parë nga perspektiva e tij.

Në gjendjen e tij të re të spektrit, i padukshëm për njerëzit, ai nuk i takon ndonjë kohe specifike dhe mbetet vetëm të vëzhgojë me pasivitet total se si vazhdon jeta e gruas që ai e do. Gjithnjë e më shumë i humbur, fantazma fillon në një udhëtim kozmik përmes kujtimeve dhe historisë, duke u përballur me pyetjet e përjetshme të jetës dhe pafundësinë e ekzistencës.

A Ghost Story, është një film që prek temat

ekzistencialiste, që kanë të bëjnë me ciklin e jetës, historisë, kohës, pikëllimit, vdekjen, dashurinë, humbjen, natyrën njerëzore dhe kozmosin. Një storje e bukur, e trishtë e dashurisë përtej mishit, sinqeriteti, thellësia, afërsia përtej predhave fizike që e kapin frymën tonë në çdo moment.

Elipsis në kinematografi gjeti një nga eksponentët më të mirë të saj në këtë film që tregon historinë e bukur dhe prekëse të dashurisë që zgjerohet përtej vijës midis jetës dhe vdekjes. 

Fotografia është e bukur, me disa struktura të ngrohta, me tone të heshtura dhe të shtëna të hapura të palevizshme i japin kësaj fotografie një pamje të thjeshtë por shumë të fuqishme, që gjithmonë shoqërojnë imazhin me temën e kujtimeve ose nostalgjinë.

Muzika gjëja më e bukur e këtij filmit, një romancë të gjatë e të dredhur me gjëra të bukura dhe të trishtueshme dhe mënyrën se si ata mund të ndjellin një emocion aq të fortë nga ritmi. 

Teknikisht i përsosur, fotografia dhe fonogram i fuqishëm. 

Ky film më theu në copa të vogla në mënyrën më të bukur dhe më të thellë. Një pikëpamje krejtësisht e re për atë që është vërtet e tmerrshme dhe ajo që ka rëndësi. 

Një nga tregimet më të vështira, të trishtuara dhe të padëshirueshme rreth harresës

me një shpirt nostalgjik dhe një mister të pashpjegueshëm, me ato sy që ju tregojnë gjithçka me vetëm një vështrim. 

I'm waiting for someone"

"Who?" 

"I don't remember"